ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ

Ζάκυνθος, 8-9-1976, απ'τη ποιητ. συλλογή -Περισκόπιο- του Διονύση  Κουτσουβέλη.

Σεισμοί τραντάζουν το κτίριο- σεισμοί των καιρών-

και δοκιμάζεται το σύνολο στη μανία.

Τα θεμέλια που ρίχτηκαν τρίζουν

κι ο βαρύς ο  αχός τους ξεχύνεται μέσ'τον αέρα

προμηνύοντας δοκιμασία στη θύελλα.

Οι χτίστες του σήμερα περιφρονούν το θεριό,

γι'αυτούς το γκρέμισμα δίνει τη γνώση,

με κριτήρια τωρινής τεχνικής σωριάζουν το στόλισμα

που οι αιώνες είχαν σεβαστεί.

Κι οι βάσεις που στέκονταν πάνω τους

της ζωής τα λιθάρια, περίλυπες

βλέπουν το χάλασμα,τ'αιώνα αλλαγή,

να τραβιέται απ'τη δράση με μια απόκρυφη ελπίδα

σε καιρούς που θα'ρθούν να  ορθώσει και πάλι

στις παλιές τις κολώνες τους θεσμούς τους σωστούς.

Το  έδαφος σείεται στη μεγάλη τη λαίλαπα

της διαφθοράς, φουσκώνουν τα κύματα των ειδώλων

στη νέα γενιά. Φαντάζουν οι θεοί ενός άλλου Ολύμπου

οδηγητές σε θολά πεπρωμένα του νέου αίματος,

καταργώντας θεμέλια. Το πρόσκαιρο δίνει χαρά,

όλα πεθαίνουν μεσ'τη νυχτιά βυθίζονται τα ιδανικά χωρίς ηδονές.

Σκελετωμένο το κτίριο τώρα, γυμνό απ'το σεισμό του κηρύγματος

ψάχνει απ'την αρχή με θεμέλια -φρουρούς- τις άφθαρτες αξίες-

καινούριους μαστόρους,να υψωθεί στο αιώνιο θείο στερέωμα-

Σε τυφώνες περαστικούς καταφύγιο,

στους οδοιπόρους αυτής της εποχής στερνό αναπαυτήριο.